Marley stanowczo odmówił, gdyż jako rastafarianin uznawał zasadę jedności ciała, zabraniającą tego typu zabiegów[112]. 11 maja 1981 w Miami) – jamajski wokalista, wykonawca muzyki reggae, zaś w początkowym etapie kariery – ska i rocksteady; współzałożyciel, główny wokalista i gitarzysta rytmiczny grupy The Wailers. W zaistniałej sytuacji Marley zakończył współpracę z producentem, zwłaszcza iż ten odmówił mu zapłaty za ostatnie nagrania[1]. Jako że nie miał pozwolenia na pracę, ukrywał się wówczas pod pseudonimem Donald Marley[61]. Percussionist Norbert "Nono" Nobour and backing singer Tatiana Prus were later added. Sam Marley, główny cel ataku, został jedynie postrzelony w ramię; przedtem kula lekko drasnęła klatkę piersiową w okolicy serca[94]. W międzyczasie okazało się, że Marley utkwił w prawnym klinczu dotyczącym praw do jego twórczości: na podstawie podpisanych wcześniej kontraktów zarówno Sims, jak i CBS International rościli sobie prawa do kontroli nad karierą wokalisty[76]. Wkrótce matka zamieszkała z kilkumiesięcznym Nestą w położonej nieopodal własnej, jednopokojowej chatce na wzgórzu[18] (obecnie odremontowana, stanowi część Mauzoleum Boba Marleya[19][20]). Pod koniec 1965 roku Sir Coxsone nakładem swojego wydawnictwa Studio One wydał debiutancką płytę długogrającą zespołu pt. Louisiana – Christian Hip Hop artist Reece Laché continues to prove why she is one of the must-watch new artists in the genre. Tosh, który właśnie zaczął prace nad swoim solowym albumem, obruszył się na postawione mu przez Blackwella ultimatum (zgodził się on wydać płytę nakładem Island, ale tylko pod warunkiem, iż Tosh dalej będzie podlegał Wailersom na dotychczasowych zasadach)[84]. With its characteristic one-drop rhythm and largely conscious and spiritual lyrics, reggae has widespread appeal among listeners all over the world and has had a major influence on hip-hop music, as well as rock and soul. Album, zatytułowany Catch a Fire, ukazał się w kwietniu 1973 roku, zbierając wiele przychylnych recenzji[77][78]. Niezwykła popularność Marleya na Jamajce sprawiała, że tamtejsi politycy prześcigali się w wykorzystywaniu jego wizerunku dla swoich doraźnych celów politycznych, niejednokrotnie nawet bez wiedzy samego muzyka[142]. : Bob Marley and the Wailers: The Bob Marley Story (1986)[126], Time Will Tell (1992)[127], Rebel Music (2000)[128], Bob Marley: The Making of a Legend (2011)[129]. Oprócz niej, oficjalnie uznanych zostało jeszcze jedenaścioro dzieci Marleya: czwórkę urodziła mu Rita, zaś pozostała siódemka to owoce licznych romansów muzyka z innymi kobietami[145]: Marley podczas koncertu Smile Jamaica (grudzień 1976), Marley w wywiadzie dla Timothy'ego White'a (1978), Marley podczas koncertu One Love Peace (kwiecień 1978), Marley w wywiadzie dla Patricka Barrata (1980). During the 1970s, Marley formed the band Bob Marley and the Wailers. Marley spędzał coraz więcej czasu w nowej kingstońskiej rezydencji Blackwella przy Hope Road 56, zwanej Island House; w końcu wprowadził się tam na stałe, przenosząc tam również siedzibę swojej wytwórni[83]. Znalazły się na nim kolejne wielkie przeboje, takie jak tytułowy utwór „Exodus”, „Jamming”, „Natural Mystic”, „One Love”, czy też „Three Little Birds”[97][98]. Zabierał na nie także swoich przyjaciół z getta, przede wszystkim Bunny’ego Livingstona i Winstona McIntosha, który przyjął sceniczny pseudonim Peter Tosh[48][49]. Pamiętam jak pewnego razu odprawiałem mszę, spojrzałem na niego i zobaczyłem łzy spływające po jego twarzy... Kiedy był na trasie w Los Angeles, Nowym Jorku i Anglii, głosił w wierze Kościoła Ortodoksyjnego i wielu ludzi w tych miastach przystąpiło do Kościoła właśnie za jego przyczyną. Za oba nagrania otrzymał w sumie 20 funtów oraz po jednej kopii swoich piosenek na acetatowych płytach[42]. W niedzielę 5 grudnia na miejscu planowanego koncertu w Parku Bohaterów Narodowych zebrało się około 80 tysięcy ludzi, oczekujących występu Marleya[94]. Jej kontynuacja, zatytułowana Uprising, ujrzała światło dzienne w czerwcu 1980 roku; był to ostatni album wydany za życia muzyka[105]. Para wzięła ślub, gdy Cedella była w drugim miesiącu ciąży z Bobem[13][15], po czym kapitan Marley oświadczył, że uprawomocnił związek tylko dla dobra dziecka i wyprowadził się na stałe do stolicy kraju, Kingston[12][13]. He was the lead singer, songwriter and guitarist for the ska, rocksteady and reggae bands The Wailers (1964 1974) and Bob Marley & The Wailers (1974 1981). Obydwa te utwory, wydane przez Konga jako single nakładem własnego wydawnictwa Beverley's Records, utrzymane były w niezwykle popularnej na początku lat sześćdziesiątych na Jamajce konwencji muzyki ska[10]. Mimo iż ostatecznie żadna z kompozycji Marleya nie znalazła się na ścieżce dźwiękowej do filmu, Sims namówił go do podpisania niejasnej umowy z amerykańską wytwórnią CBS International[73]. Ściągnął także do Anglii pozostałych Wailersów, obiecując im zorganizowanie dużej trasy koncertowej po Wielkiej Brytanii[73]. Kontynuował leczenie w klinikach onkologicznych w Miami i Ciudad Juárez w Meksyku, jednak wszędzie dawano mu co najwyżej kilka tygodni życia[116]. Utwór szybko zrobił furorę na potańcówkach sound systemów, zaś na przełomie stycznia i lutego 1964 roku znalazł się na szczycie jamajskiej listy przebojów radia JBC[54][55]. 2020 has seen Laché drop four singles and she adds to her portfolio with her newest track “The One”, releasing on November 4, 2020. / Good over evil - / Good over evil, yeah! 1-Marley's Ghost | 2-The First of the Three Spirits | 3-The Second of the Three Spirits | 4-The Last of the Spirits. Osobie i twórczości Marleya przypisuje się ogólnoświatową popularyzację muzyki reggae, ruchu Rastafari oraz idei panafrykanizmu w latach siedemdziesiątych. The Bob Marley Musical Lively up yourself and celebrate Jamaica’s global superstar! Marley adoptował wówczas Sharon, półtoraroczną córeczkę Rity z poprzedniego związku[144]. (...) Pamiętacie, jak ukrzyżowali Chrystusa? 20 kwietnia 2012 roku światową premierę miała najnowsza, niemal dwuipółgodzinna filmowa biografia wokalisty w reżyserii Kevina Macdonalda, zatytułowana po prostu Marley[130]. There, Haile Selassie warned the world that if the members of the League did not fulfill their obligation to militarily assist Ethiopia against the invasion by fascist Italy, the League would then cease to exist as a matter of fact and the rest of the member states were to suffer the same fate as his country. Marley, który w międzyczasie również nie uniknął spędzenia 48 godzin w więzieniu za kierowanie samochodem bez prawa jazdy, ponownie powrócił z rodziną na wieś[68]. Barrett's brother, Wailer musician Aston "Family Man" Barrett (who created the bass line, key to the song's efficiency) has since brought lawsuits against the Marley estate (in practice, the widow Rita Marley) for unpaid royalties and credit for songs such as "War" that were claimed to have been either written by others and not by Bob Marley, or in collaboration with Marley. A different mix, which includes a different horn arrangement, released as a bonus track in the Deluxe Edition (2002) of the Rastaman Vibration album, revealed that Marley had recorded an extra verse also adapted from the original speech: Until bigotry and prejudice, malicious and inhuman self-interest have been replaced by understanding and tolerance and good will, yeah, war. Chcąc zmienić ten stan rzeczy, w międzyczasie Marley podpisał kontrakt z wytwórnią JAD Records, należącą do amerykańskiego wokalisty Johnny'ego Nasha, producenta Arthura Jenkinsa oraz menedżera Danny'ego Simsa (umożliwiła mu to bliska znajomość z Nashem)[72].